Duszpasterze

„Kapłanów ucz naśladować Twojego Syna
w oddawaniu co dnia swojego życia za owce”
Jan Paweł II, Kalwaria Zebrzydowska, 19 sierpnia 2002r.

Nie wiadomo kto był pierwszym proboszczem w Trzcinicy. Pierwsza imienna informacja wymienia księdza Benedykta Ciążyńskiego.
–    Od 1613 – ks. Benedykt  Ciążyn (Ciążyński, Książyński)
–    Od 1666 – ks. Błażej Gneryk
–    Od 1860 – ks. Stefan Chwielczewski
–    1701 – ks. Piotr Krupecki, legował 250 talarów, w tym również na szpital w Trzcinicy.
–    1724 – ks. Tomasz Jenkołowicz, zastąpiony w czasie nieobecności przez ks. Małachowskiego
–    1731 – ks. Jan Nesobski
–    1751 – ks. Jakub Andruszkiewicz, protonotariusz apostolski, później Walichnowski
–    1770-1806 – ks. Antoni Alojzy Sentura
kanonik honorowy Wrocławski, komisarz biskup, dziekan Ostrzeszowski (31 marca 1778 roku odbył wizytę generalną kościoła Baranowskiego, 5 kwietnia 1778 roku odbył wizytę generalną kościoła Baranowskiego w asystencji ks. Jana Karwackiego, dziekana i plebana Opatowskiego, 14 listopada 1780 roku, 4 marca 1782 roku i 14 grudnia 1783 roku odbył wizyty dekanalne baranowskie w asystencji ks. Macieja Cichosza notariusza i plebana Parzynowskiego, 24 lutego 1791 roku odbył wizytę kanoniczną w Baranowie w asystencji   ks. dziekana Jana Korweckiego). W 1791 r. objął urząd officialis (vicarius) generalis in patribus Poloniae. Legował 100 tal. na kościół w Trzcinicy.
–    1806-1815 – ks. Maciej Wyrzykowski, prałat, proboszcz kolegiaty Wieluńskiej, a pleban Trzcinicki
–    1815-1850 ks. Ignacy Szubert
Urodził się w 1773 roku. W 1798 roku został wyświęcony przez ks. sufragana Schimońskiego, w 1798 kapelan w Leżnicy, w 1798 administrator w Kujawach, w 1800 roku kapelan w Strzelach, w 1802 roku kapelan więźniów w Brzegu, a od 1805 kapelan dekanalny. Od 1830 roku dziekan. Zmarł 3 listopada 1850 roku. (2 kwietnia 1818 roku asystował wizycie dekanalnej baranowskiej ks. Maciejowi Hubnerowi, dziekanowi kępińskiemu i plebanowi Wyszkowskiemu, w 1831 roku odbył kongregację dekanalną w Baranowie, 1832 roku – kongregacja dekanalną w Kępnie, w 1833 roku – kongregacja dekanalną w Myjomicach, w 1834 roku odbył kongregację dekanalną w Doruchowie, 4 lipca 1834 roku odbył wizytę dekanalną baranowską w asystencji ks. Antonina Krąkowskiego, notariusza i komentarza donaborowskiego. Tego dnia potwierdził również nowych prowizoriów kościoła Baranowskiego Pawła Kneflińskiego i Jana Janickiego, w 1835 roku odbył kongregację dekanalną w Wyszanowie, 23 lipca 1835 roku wizyta dekanalna baranowska w asystencji ks. notar. Krąkowskiego, 1836 – kongregacja dekanalna w Olszowie, 18 sierpnia 1836 – wizyta dekanalną Baranowska, 1837 – kongregacja dekanalna w Opatowie, 26 września 1838 roku – wizyta dekanalna Baranowska, 1839.- kongregacja dekanalna w Siemianicach, 23 września 1839 roku wizyta dekanalna Baranowska, 1840 – kongregacja dekanalna w Trzcinicy, 1841roku – kongregacja dekanalną w Słupii, wizyta dekanalna Baranowska. W 1841 roku ks. Szubert powitał w Kępnie dla udzielenia sakramentu bierzmowania z ks. Brzodziszewskim, biskupem Temiscyreńskim In port. a Sufraganem Gnieźnieńskim przybyłego ks. Marcina Dunina, arcybiskupa Gnieźnieńskiego i Poznańskiego. W 1842 roku odbył kongregację dekanalną w Baranowie, 1843 roku odbył kongregację dekanalną w Kępnie, 1844 oku. odbył kongregację dekanalną w Myjomicach, 19 grudnia 1944 – wizyta dekanalna Baranowska w asystencji notariusza ks. Wabra, w 1845 roku odbył kongregację dekanalną  w Wyszanowie, w 1847 – kongregacja dekanalna w Olszowie, 1848 – kongregacja dekanalna  w Opatowie). 8 kwietnia 1848 roku ks. Szubert obchodząc 50-letnią rocznicę kapłaństwa, od Króla Fryderyka Wilhelma IV został odznaczony orderem czerwonego orła IV klasy i zaszczycony powinszowaniem rejencji Poznańskiej.
Ks. Szubert założył bibliotekę dekanalną.

–    1850-1852 – ks. Michał Kośmider
Urodził się w 1809 roku, 1835 neoprezbiter, 1836 – pleban Siemianicki, 1848 – bibliotekarz dekanalny, 1849 – inspektor szkół dekanalny, 1850 – prodziekan. W 1850 roku odbył kongregację dekanalną w Siemianicach. Pełnił funkcję administratora parafii Trzcinica.
–    1852-1855 – ks. Jan Wittan
–    1855 – 1872 – ks. Jan Ignacy Korytkowski
Urodził się w Gnieźnie dnia 31 grudnia 1824 roku z ojca Ignacego Korytkowskiego i matki Marii z Wleklińskich. Ukończywszy nauki gimnazjalne w Trzemeszewie w 1847 roku, wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu, skąd po odebraniu subdiakonatu przeniósł się w listopadzie 1849 roku na akademię do Monasteru, gdzie po dwuletnich studiach uzyskał stopień licencjata teologii. Wyświęcony na kapłana w 1851 roku w Poznaniu przez ks. sufragana Dąbrowskiego, sprawował najpierw obowiązki wikariusza i mansjonarza przy kościele śremskim, skąd w roku następnym powołany został przez prowincjonalną radę szkolną w porozumieniu z arcybiskupem Przyłuskim na nauczyciela religii i języka niemieckiego do seminarium nauczycielskiego w Paradyżu. Posadę tą ze względu na słabe zdrowie opuścił w 1853 roku, a po odbyciu kuracji skierowany został na wikariusza do Strzelna, a w 1854 roku przeniesiony został stamtąd na wikariat do Krotoszyna z obowiązkiem udzielania nauki religii w  tamtejszym gimnazjum. Uzyskawszy prezentę od patrona Józefa Chełkowskiego na probostwo w Trzcinicy, dekanacie kępińskim, odebrał  w kwietniu 1855 roku pod zarząd duchowy parafię liczącą ponad 3500 dusz. W 26 stycznia 1860 roku ks. Korytkowski został przez ks. oficjała Kilińskiego na beneficjum trzcinickiej instytuowany kanonicznie, a introdukowany 8 maja przez ks. dziekana Fabisza. Za przekład na język polski książki ks. dra Wick we Wrocławiu, musiał odsiadywać od 28 stycznia do 12 lutego 1864 roku karę więzienia w Gnieźnie, na którą go skazał sąd apelacyjny w Bydgoszczy i najwyższy trybunał w Berlinie, za dopatrzoną w tłumaczeniu obrazę Lutra insynuowany tłumaczowi zamiar sfanatyzowania polskiego ludu katolickiego do udziału w powstaniu naprzeciw Moskalom w roku 1863. W pierwszej instancji sąd gnieźnieński uznał oskarżonego za niewinnego, a skonfiskowaną książkę przez policję rozkazał wydać, jednak w wyższych instancjach inaczej sprawę pojmowano. Obszerny memoriał tego interesującego procesu w bibliotece kapituły gnieźnieńskiej został złożony, a opracował go ks. Korytkowski na wezwanie arcybiskupa Przyłuskiego, który miał zamiar przedłożyć go do Stolicy Apostolskiej dla wyjaśnienia stosunku rządu do kościoła katolickiego w Prusach, lecz jego śmierć przerwała ten zamiar.
W 1866 roku w sam dzień Podwyższenia Krzyża Świętego i odbywającego się odpustu w kościele Trzcińskim wybuchła w parafii gwałtowna cholera, która w przeciągu ośmiu tygodni 120 osób o śmierć nagłą przyprawiła. Chorych i Sakramentami św. opatrzonych w tym czasie parafian było przeszło 500.
Wskutek przeniesienia się z Baranowa na probostwo ostrowskie ks. dziekana Fabisza, ks. Korytkowski administrował parafią baranowską obok swojej od 1 października do 30 listopada 1868 roku, objąwszy po nim równocześnie z woli władzy duchowej zarząd dekanatu kępińskiego. W tymże roku 8 listopada mianowany został przez ks. arcybiskupa Ledóchowskiego cenzorem ksiąg na archidiecezję poznańską, a dnia 31 stycznia 1869 roku egzaminatorem prosydonalnym. W tymże roku został również dziekanem dekanatu kępińskiego i powiatowym inspektorem szkół parafialnych. Tenże arcybiskup powołał ks. Korytkowskiego niespodziewanie dnia 9 grudnia 1871 roku na kanonika metropolitalnego w Gnieźnie w miejsce zmarłego 25 października tegoż roku ks. Jarosza, a w dniu 21 lutego 1872 roku udzielił mu w Poznaniu kanoniczną instytucję. Zaprzysiężenie nowego kanonika nastąpiło w katedrze gnieźnieńskiej 24 lutego 1872 roku. Po instytucji pracował ks. Korytkowski przez pewien czas w konsystorzu generalnym poznańskim, mając sobie pozostawioną administrację parafii Trzcińskiem aż do 4 kwietnia 1872 roku, w to którym dniu z żalem niewypowiedzianym pożegnał się z nią na zawsze, zdążając do Poznania, ażeby ks. arcypasterzowi towarzysząc przy wizytach pasterskich w dwóch archidiecezjach. Po ukończeniu wizyt rzeczowych objął ks. Korytkowski z woli arcypasterskiej urząd radcy konsystorza generalnego w Gnieźnie, na którym pozostał aż do rozwiązania przez rząd wskutek tak nazwanych praw majowych tej namiestniczej władzy w archidiecezji. W 1873 roku znów miał zaszczyt być towarzyszem objazdów wizytacyjnych ks. arcybiskupa. Po uwięzieniu ks. kanonika Wojciechowskiego, ks. Korytkowski z woli arcypasterza, wówczas w więzieniu ostrowskim trzymanego, objął zastępstwo oficjała generalnego gnieźnieńskiego, a potem delegaturę apostolską w archidiecezji gnieźnieńskiej z rozkazu Stolicy Apostolskiej, za co  23 lipca 1874 roku wyrokiem sądu powiatowego w Gnieźnie na mocy praw majowych został skazany na dziewięć miesięcy więzienia i nazajutrz stamtąd gwałtem wywieziony z zakazem przebywania w Wielkim Księstwie Poznańskim, Śląsku, Prusach Zachodnich i w obwodzie rejencyjnym frankfurtskim nad Odrą. W czasie swego wygnania przebywał początkowo w Berlinie, potem w Starogardzie Pruskim na Pomorzu, a później w Kołobrzegu, skąd po publikacji prawomocnego wyroku powróciwszy do Gniezna, na dniu 17 września 1874 roku osadzony został w powiatowym więzieniu w Trzemesznie, w którym przesiedział aż do 17 czerwca 1875 roku. Opuściwszy więzienia, osiadł przy gnieźnieńskiej katedrze, a będąc po śmierci ks. prałata Zieniewicza w 1874 roku obrany bibliotekarzem kapitulnym, zajął się uporządkowaniem znacznej i drogocennej biblioteki, które szczęśliwie w 1878 roku dokonał i ułożył katalog systematyczny. Równocześnie zabrał się do starannego przejrzenia bogatego archiwum kapitulnego, co mu dostarczyło materiału do prac naukowych na polu dziejów kościoła polskiego, a  w szczególności metropolii gnieźnieńskiej.

–    1873-1892 – ks. Leopold Sobieski
Urodził się w  Witkowie, pow. Gniezno. Dzięki jego staraniom kościół parafialny został odmalowany. Konsekrował go ks. bp. W. Likowski. Został pochowany na cmentarzu przykościelnym w Trzcinicy.
–    1892-1910 – ks. Henryk Szwortz
Urodził się w 1864 roku. Jego staraniem w Wodzicznej, parafia Trzcinica, pobudowała kaplicę pod wezwaniem „Matki Boskiej Nieustającej Pomocy”. Poświęcił ja w roku 1894 Biskup Likowski. Korona cudownego obrazu M. B. N. P. łaskami słynącego, poświęcona została przez Ojca Św. Leona XIII. Ks. proboszcz przyczynił się do powstania Kółka Rolniczego, organizował zebrania pouczające chłopów, udostępnił też wszystkim parafianom swą bibliotekę, a także prowadził chór kościelny. Ks. Henryk Szwortz zachorował w 1910 r.           i zmarł w szpitalu we Wrocławiu. Pochowany został we Wrocławiu. W kościele  w Wodzicznej ufundowano ku Jego czci tablicę pamiątkową.

–    1911 – 1933 – ks. Józef Niedźwiecki
Urodził się 25 września 1876 roku w Konstantynowie, pow. Wyrzysk. Studiował teologię w Poznaniu i Gnieźnie, gdzie w 1903 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako młody kapłan został skierowany na wikariat do Pakości, gdzie pełnił posługę kapłańską do 1905 roku. Następnie został skierowany jako wikariusz do Leszna i równocześnie na prefekta gimnazjalnego. Na stanowisku prefekta nie został jednak zatwierdzony przez ówczesne władze niemieckie „Kolegium Szkolne w Poznaniu”, dlatego, że już na zewnątrz „przez głoszenie kanonów” zaznaczał polskiego ducha. Przez następne 2 lata, do 1907 roku pełnił posługę jako wikariusz w parafii Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu na Łazarzu, pracując równocześnie w licznych stowarzyszeniach polskich. Już w 1907 roku obejmuje probostwo  w Skonewie pod Poznaniem. Następnie pracuje jako proboszcz w Donaborowie. W tym czasie studiuje teologię na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1911 roku zostaje skierowany do parafii w Trzcinicy. W Trzcinicy, założył m.in. Katolickie Towarzystwo Robotników Polskich. Dzięki jego staraniom do kościoła zakupiono nowe dzwony.

–    1933 – 1941 – ks. Wiktor Falkowski
Urodził się 21 lutego 1889 roku w Świbie, pow. Kępno. Był synem nauczyciela Karola Falkowskiego i Marii z domu Krowiarz. Maturę zdał w 1911 roku w Ostrowie Wielkopolskim. Studia teologiczne odbył w Arcybiskupim Seminarium Duchownym  w Poznaniu i w Gnieźnie, otrzymując 19 XII 1914 roku święcenia kapłańskie. Od 1915 roku był wikarym w Obornikach, a od 1916 r. w Biezdrowie (dekanat lwówecki). Od marca 1917 roku przeniesiono go do parafii św. Marcina w Poznaniu, a w 1918 roku do Ostrowa Wlkp.  W latach 1920 – 1929 był nauczycielem w gimnazjum w Rawiczu. W 1928 roku przez okres 6 miesięcy wykonywał czynności duszpasterskie w Niemczech w okręgu Kassel oraz w Czechosłowacji. W 1929 roku został skierowany na probostwo w Ruścach (dekanat rogoziński), a w latach 1933 – 1941 był proboszczem w Trzcinicy. W okresie powstania wielkopolskiego w latach 1918 – 1919 rozwijał w powiecie ostrowskim akcję pomocy powstańcom. Był jednym z trzech delegatów Ostrowa, którzy dostarczyli żywność i inne dary dla oddziału w Szczypiornie. Po wybuchu drugiej wojny światowej ks. W. Falkowski pozostał w swej parafii, gdzie 6 X 1941 roku został aresztowany przez hitlerowców. Od 30 X  tegoż roku osadzony był w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie miał numer 28123. Zamordowany został w komorze gazowej 4 V 1942 roku.

–    1945 – 1946 – ks. Edmund Jasiak
W pierwszą niedzielę lutego 1945 roku została odprawiona pierwsza Msza św. w kościele parafialnym w Trzcinicy. Odprawił ją ks. Edmund Jasiak z Kępna. Ks. Jasiak ukrywał się podczas wojny przed aresztowaniem przez gestapo. W miesiącach styczeń – marzec 1945 roku probostwo był zajęte przez wojska rosyjskie. Ks. Edmund Jasiak w tym czasie skorzystał     z gościny Tadeusza Kostenckiego, mieszkając w małym pokoiku, aż do opuszczenia probostwa dla pierwszego ks. proboszcza po drugiej wojnie światowej. Sprzęt liturgiczny podczas wojny przechowywała rodzina Krowiarza Konrada. W czerwcu 1946 roku ks. E. Jasiak przeniósł się do Wolina koło Wałbrzycha, gdzie był proboszczem aż do śmierci.

–    1946 – 1958 – ks. Bronisław Pasikowski
Przed rozpoczęciem roku szkolnego w 1946 roku parafię Trzcinica objął ks. Bronisław Pasikowski z Odolanowa. Po wojnie parafia została podzielona na dwie odrębne parafie Trzcinicę i Laski. W pierwszych latach powojennych w parafii aktywnie działała organizacja „Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej i Męskiej”.

–    1958 – 1964 – ks. Florian Maćkowiak
Urodził się około 1910 roku. Jego rodzice byli nauczycielami. Ukończył Seminarium  w Poznaniu i w 1935 roku został wyświęcony w Katedrze w Poznaniu. Jako wikariusz pełnił posługę kapłańską na dwóch parafiach, ostatnie dwa lata w Pępowie, dekanat leszczyński. W Pępowie w maju 1941 roku został aresztowany przez gestapo i wysłany do 7 fortu w Poznaniu. Młody kapłan ksiądz Florian Maćkowiak został z Poznania transportem zbiorowym skierowany do obozu zagłady w Dachau. Jako więzień został wytypowany do doświadczeń przy szukaniu szczepionek przeciw tyfusowi i przeciw malarii, które byłyby pomocne żołnierzom niemieckim, szczególnie w Afryce. W latach 1958 – 1964 pełnił posługę proboszcza w Trzcinicy. Po śmierci w 1974 r. został pochowany na cmentarzu przykościelnym w Pępowie.

–    1964 – 1971 – ks. Zygmunt Thimm
Urodził się 6 stycznia 1926 roku w Poznaniu. Ojciec Paweł, matka Marii z domu Niemiec. W 1939 roku ukończył szkołę powszechną im. Stanisława Wyspiańskiego w Poznaniu i zdał egzamin do gimnazjum i liceum im. Ignacego Paderewskiego. Wybuch wojny uniemożliwił mu kontynuowanie nauki. Po wojnie ks. Zygmunt Thimm kontynuuje naukę. W 1948 roku kończy Gimnazjum i Liceum im. Karola Marcinkowskiego. Studia filozoficzne odbył w Arcybiskupim Seminarium w Gnieźnie, a teologiczne w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 maja 1954 roku w Poznaniu w Kolegiacie Farnej. Od 1945 roku do 31 grudnia 1956 roku pracuje jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Krotoszynie. Od 1 stycznia 1957 roku do czerwca 1962 roku był wikariuszem w parafii św. Michała Archanioła w Poznaniu. W tym czasie uczy jako prefekt w szkołach zawodowych, a następnie do 1962 roku w szkołach średnich. Uzyskał stopień magistra teologii na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, dzięki czemu miał status państwowy do nauczania. W kwietniu 1964 roku przybył do parafii Trzcinica. Dzięki staraniom ks. Thimma parafia otrzymała drugiego kapłana – wikarego.
Wikariusze, którzy pełnili posługę duszpasterską wraz z ks. proboszczem:
1964 – 1966 – ks. Henryk Marczewski
1966 – 1968 – ks. Marian Grzegorowski,
1968 – 1969 – ks. Bogusław Lange
1969 – 1971 – ks. Jan Kazimierczak

–    1971 – 1984 – ks. Stanisław Białek

Urodził się 25 kwietnia 1914 roku w Linden (Niemcy) z ojca Stanisława i matki Wiktorii z d. Pszeniczna. Ojciec był rzemieślnikiem. Szkołę średnią ukończył w Kępnie, a seminarium duchowne w Poznaniu. Świecenia kapłańskie otrzymał w katedrze w Poznaniu w dniu 30 czerwca 1939 roku Swoją pracę kapłańską rozpoczął jako wikariusz w Piłce, pow. czarnkowski, gdzie pełnił posługę duszpasterską do maja 1941 roku. Młody kapłan został w maju 1941 roku aresztowany przez gestapo i uwięziony początkowo w 7 forcie w Poznaniu, a następnie w tym samym roku wywieziony do obozu zagłady  w Dachau. Po II wojnie światowej pracował 3 lata jako wikariusz  w Wolsztynie. W Krobi i Czarnkowie przez 2 lata zastępował proboszczów. Przez 7,5 roku pełnił funkcję proboszcza w Prochach, pow. Kościan. Następnie przez 12 lat ks. Stanisław Białek był proboszczem w Święcichowie, dekanat Leszno. Od 18 grudnia 1971 r. ks. Stanisław Białek objął parafię Trzcinica, gdzie był proboszczem przez 13 lat.
Dziełem posługi ks. proboszcza Stanisława Białka, który 18 grudnia 1971 roku objął parafię Trzcinica, była budowa kaplicy filialnej i cmentarza w Piotrówce. Inspiratorem tego dzieła wbrew polityce i zarządzeń ówczesnych władz i to bez konsekwencji był Władysław Kunysz, repatriant z okolic Lwowa, gorąco popierany przez ks. proboszcza.

W dniu 20 kwietnia 1971 roku podczas wiejskiego spotkania  w Piotrówce, Wł. Kunysz przedstawił projekt budowy kaplicy wraz z cmentarzem. Zebrani jednogłośnie go zaakceptowali, postanawiając nielegalnie zrealizować go w czynie społecznym. Zawiązał się Komitet Budowy, którego przewodniczącym został sołtys Alfred Bąk, natomiast jego zastępcą i sekretarzem, jak również organizatorem budowy, mianowano Wł. Kunysza. Ziemię pod budowę o powierzchni 0,5 ha ofiarował Alfons Zimoch. Wniosek na tę nową sakralną budowę łożono w 1976 roku do Urzędu Wojewódzkiego w Kaliszu. Pozytywnie został on  rozpatrzony w 1980 roku Zanim otrzymano pozwolenie na budowę, kaplica została już pobudowana i funkcjonował cmentarz. Pierwszy pogrzeb na nowym cmentarzu odbył się w lipcu 1976 roku Nowa kaplica filialna p.w. Św. Antoniego w Piotówce, została uroczyście poświęcona w dniu 18 lipca 1978 roku przez ks. biskupa Tadeusza Ettera z Poznania. Wystrój kościoła wykonali sami parafianie z Piotrówki. Świątynia ma wymiary 9 x 11 m i powierzchnię 99 m².
Po śmierci ks. Stanisława Białka, z dniem 25 marca 1984 roku funkcje proboszcza w Trzcinicy, objął ks. Florian Skubiszak. Dzięki staraniom ks. proboszcza i parafian w 1986 r. został pobudowany dom katechetyczny o rozmiarach 11 x 6 m, którego poświęcił w dniu 27 października 1986 r. ks. biskup Zdzisław Fortuniak.

W 1990 r. na zewnątrz świątyni został wzniesiony ołtarz  i wykonano chodnik wokół kościoła. Frontową część cmentarza ogrodzono nowym płotem. Natomiast w 1995 roku pomalowano kościołek, jak również wykonano betonowy chodnik na cmentarz.
Istotne zmiany dla parafian mieszkających w Piotrówce przyniósł 2003 rok.  Dekretem ks. biskupa Stanisława Napierały, Ordynariusza Kaliskiego, na podstawie przedstawionej Jego Ekscelencji prośby w dniu 25 maja 2003 roku przez wiernych z parafii Trzcinica, biskup dokonał zmiany przynależności parafialnej: z Parafii p.w. św. Stanisława biskupa, męczennika w Trzcinicy zostały wyłączone wioski: Piotrówka, Hanobry, Jelenia Głowa i Różyczka (razem ok. 420 wiernych). Miejscowości te zostały przyłączone do Parafii p.w. św. Jana Nepomucena w Wielkim Buczku. Od 2002 roku proboszczem parafii jest ks. Sławomir Nowak. Podczas wizytacji parafii w dniu 12 października 2003 r. przez ks. biskupa Teofila Wilskiego, został odczytany w Piotrówce dekret, który oficjalnie przydzielił tę miejscowość do parafii w Buczku.

Ks. Stanisław Białek zmarł w dzień św. Józefa – 19 marca 1984 roku. Został  pochowany na cmentarzu przykościelnym w Trzcinicy.

Wikariusze, którzy pełnili posługę duszpasterską wraz z ks. proboszczem:
1971 – 1973 – ks. Czesław Ksoń
1973 – 1975 – ks. Marian Grobelny
1975 – 1979 – ks. Józef Dorociak
1979 – 1981 – ks. Stanisław Tomalik
1981 – 1983 – ks. Stanisław Walenszczak
1983 – 1984 – ks. Bogdan Augustyniak

–    Od 25 marca 1984 roku – ks. kanonik Florian Skubiszak

Urodził się 28 marca 1947 roku w Kostrzynie Wlkp. kolo Poznania. Matka miała na imię Maria, a ojciec Czesław. Ma troje rodzeństwa: Irenę, Danutę  i Grzegorza. Szkołę Podstawową ukończył w Kostrzynie, a następnie uczęszczał do szkoły średniej we Wrześni, gdzie w roku 1965 zdał maturę. Jako maturzysta wybierając dalszą drogę życiową wstąpił do seminarium Duchownego w Poznaniu. W 1967 roku przerwał naukę w seminarium, aby odbyć dwuletnią służbę wojskową. Naukę zakończył 25 maja 1972 roku otrzymując święcenia kapłańskie. Swe powołanie kapłańskie zawierzył Maryi a jako motta na tej drodze przyjął słowa, które zamieścił na prymicyjnym obrazku: „Wiem komu zawierzyłem” (II Tym. 1,12), oraz „Maryjo. prowadź mnie zawsze drogą Twego Syna”. Jako neoprezbiter został skierowany na okres dwóch lat do parafii w Szamocinie. Następnie przez cztery lata był wikariuszem w parafii Św. Rocha  w Poznaniu. Po czym został oddelegowany do ośrodka duszpasterskiego Najświętszej Maryi Panny również w Poznaniu. Kolejną parafią był Kórnik, w której pracował do 1984 roku. Po śmierci księdza Stanisława Białka (19 marca 1984) otrzymał od biskupa dekret powołujący go na proboszcza do parafii Trzcinica, gdzie od 25 lat sprawuje swoją posługę kapłańską. 14 stycznia 2000 roku został Dziekanem Dekanatu Trzcinickiego a 11 września 2000 roku otrzymał tytuł Honorowego Kanonika Kapituły Świętego Józefa w Kaliszu. Zmarł po ciężkiej chorobie, 3 marca 2014 r.

Wikariusze, którzy pełnili posługę duszpasterską wraz z ks. kanonikiem:
1984 – 1986 – ks. Jan Polec,
1986 – 1988 –  ks. Ireneusz Baranowski,
1988 – 1990 – ks. Paweł Frąckowiak,
1990 – 1992 –  ks. Czesław Jędroszka,
1992 – 1994 –  ks. Zbigniew Króczyński,
1994 –  1997 – ks. Grzegorz Zamelek
1997 – 2003 – ks. Sławomir Nowak
2003 – 2006 – ks. Grzegorz Mituła
2006 – 2008 – ks. Rafał Spiżak
2008 – 2010  – ks. Waldemar Gruszka
2010  – 2013 –  ks. Tomasz Fabisiak

– od 1 lipca 2013 r. do 15 lipca 2022 – ks. kanonik mgr lic. Wiesław Cieplik – Proboszcz
kanonik honorowy Kapituły Konkatedralnej w Ostrowie Wielkopolskim
członek Rady Kapłańskiej
dziekan dekanatu trzcinickiego

– od 16 lipca 2021 – ks. kanonik mgr Mariusz Buczek – Proboszcz
kanonik honorowy Kapituły Konkatedralnej w Ostrowie Wielkopolskim

Wikariusze, którzy pełnili posługę duszpasterską wraz z ks. kanonikiem:
2013 – 2015 – ks. mgr  Paweł Jędrzejewski
2015 – 2017 – ks. mgr Damian Weiss – dekanalny duszpasterz służby liturgicznej

Z parafii Trzcinica wywodzą się następujący kapłani: Ks. Zygmunt Starczewski, Ks. Zbigniew Stekiel, Ks. Zbigniew Stefański, Ks. Zbigniew Parzonka.
Siostry zakonne pochodzące z parafii: Michalina Szymała, Teresa Wawrzyniak, Anna Wawrzyniak, Stanisława Żurawka, Katarzyna Papiór, Jadwiga Olek, Cecylia Gość,  Maria Olek.
Pod koniec 2008 roku w parafii Trzcinica swoja posługę rozpoczęli, po odpowiednim przygotowaniu i formacji, nadzwyczajni szafarze komunii św.: Zdzisław Mikołajczyk oraz Andrzej Stefański.
Życie parafii ubogacają Grupy Duszpasterskie: Ministranci,  Zespół Caritas, Róże Różańcowe, Rada Parafialna. W parafii funkcjonuje Poradnictwo Rodzinne.

© Gość R. Parafia Rzymsko-Katolicka p.w. św. Stanisława Biskupa i męczennika w Trzcinicy. Monografia wydana z okazji 25-lecia posługi kapłańskiej ks. kanonika Floriana Skubiszaka w Parafii Trzcinica, Trzcinica 2009, s. 38-51.